Lisboa: Je neonnachten vol paarden in draf

Lissabon © Liesbeth Annokkee

Lisboa

Slok me op zoals de oceaan

een ijle wolk, ik ben een losgeslagen schip.

Ik hou van de diepte van jouw straten, Lisboa,

je monotone metromuziek, de omwoelde nachten

van je sterverlichte slaap en hoe je klinkt

in een oude dichteres, een op dronk gekomen

stroeve wijn, een droevig lied.

Ik lag aan je boezem, jij stootte me af,

je warme hart klopte nooit voor mij.

Een vissenkop ben je met koude vissenogen,

een graat steekt in je ziel.

Boeren van de zee temden dit water.

Het riool spoelt de Taag. De veel bezongen Taag

met excrementen waarvan de vissen vreten.

Ik hou van de ruimte van jouw pleinen, Lisboa,

hoe de zon windstil matrozen beschijnt,

het korrelig rood van je mossige daken,

je neonnachten vol paarden in draf.

Rense Sinkgraven

Lisboa

Engole-me como o oceano

engole uma ténua nuvem, eu sou um barco à deriva.

Amo a profundeza das tuas ruas, Lisboa,

a tua música monótona do metro, as noites revolvidas

do teu sono iluminado de estrelas, e como tu soas

numa velha poetisa, num vinho áspero

amadurecido, numa canção triste.

Deitei-me encostado ao teu peito, tu repeliste-me,

o teu coração quente nunca bateu por mim.

És uma cabeça de peixe com os teus frios olhos de peixe,

tens uma espinha espetada na tua alma.

Camponeses do mar domesticaram esta água.

O esgoto lava o Tejo. O tão cantado Tejo

com excrementos que os peixes comem.

Amo a largueza das tuas praças, Lisboa,

o modo como o sol sem aragem brilha sobre os marinheiros,

o vermelho granuloso dos teus telhados musgosos,

as tuas noites de néon cheias de cavalos a trote.

Rense Sinkgraven

[Vertaling Joana Serrado]