De oudejaarsconference van Marc-Marie is dus net iets beter bekeken dan die van Guido. Laten we het hebben over kwaliteit. Natuurlijk is de links intellectuele kerk weer te schijterig om de waarheid te schrijven over Marc-Marie namelijk dat het totaal flut was. Alleen Hans van Willigenburg is een gunstige uitzondering, maar dat is dan ook een dichter! Wat Marc-Marie op het podium bracht, raakte kant noch wal. Daar stond hij met de bibberende beentjes van een pasgeboren kalf, gehesen in een lycra rood broekje op hoog water met vleeskleurige sokjes (of waren het zijn spraytanbruine enkeltjes?) te stuntelen met een muziekstandaard. Vervolgens het huilebalkgejammer over zijn fietsongeluk, helaas vastgelegd op film, het relaas van de ontluisterende taxirit en zo sukkelde het maar door. Het leven is Marc-Marie en Marc-Marie is het leven. Hij dobberde op een oceaan van eenzelvigheid en vertrouwde op zijn oude successen. ‘Hè Els? Wat zeg jij? Goh, mooi die punten op jouw bucketlist!’ Meneer Prietpraat & Pietlut voerde het hoogste woord.
Dan Guido Weijers. Hij bracht een heldere en intelligente Oudejaarsconference gelardeerd met goede grappen. Hij vertelde een sterk verhaal over de mens die steeds meer wordt ingeperkt. Het was een oproep om moedig te zijn en de gevaren het hoofd te bieden. Ook zijn gebruik van de camera om daarmee de meer poëtische fragmenten extra aandacht te geven, werkte goed. Kortom de show stond als een huis. Guido verdient alle lof en dat weet iedereen met een goed verstand. Dus ere wie ere toekomt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten