Ik mocht van Frank geen Frank tegen hem zeggen. Het was F. Starik. Aan de naam Frank had hij een hekel, waarom weet ik niet. Ik heb hem regelmatig gesproken al was het een regelmaat met een lage frequentie. Hij is te gast geweest bij Dichter van Geluk, ik heb hem geïnterviewd bij het festival Terug naar het Begin en hij heeft alle keren zijn bijdrage geleverd aan De Rijke Buit, de expositie en veiling van dubbeltalenten. Zijn inzending voor de laatste editie was een heel bijzondere, een vaan van 10 meter waarop een gedicht van hem gedrukt was. Omdat het bij ons niet opgehangen kon worden, hadden we het als langwerpige sculptuur van doek op de grond gedrapeerd. Daar werd het een struikelobject voor vele bezoekers, waar Frank vermoed ik wel een satanisch genoegen aan had beleefd. Ik zag hem voor het laatst op de begrafenisplechtigheid van Menno Wigman. Hij sprak mooie en grappige woorden - een combinatie die ook op zijn werk vaak van toepassing is - noemde Menno genereus de beste van zijn generatie. Door zijn gedicht Winsum Losesum denk ik vrijwel iedere dag aan F. Starik, Winsum mijn vertrekpunt naar het wereldse leven. En dan nu terug in de tijd, Dichter van Geluk, december 2015, Joep van Ruiten was erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten