dinsdag 31 maart 2015
zondag 29 maart 2015
Frank den Hollander komende dinsdag in Naked Lunch
Frank den Hollander
Frank den Hollander kennen we als de helft van het duo Pé Daalemmer & Rooie Rinus. Hun liedjes worden nog steeds gezongen door Z-Siders, studenten en ander noordelijk volk. Hij speelde bij Theater te Water en vormde met Peter de Haan en Alina Kiers eerst De Bende van Baflo Bill en later Voorheen De Bende, het gezelschap dat verantwoordelijk was voor de monsterhit Bie De Lidl. Verder was Frank een van de schrijvers van het roemruchte feuilleton Mussengang, over de liederlijke gebeurtenissen in een Gronings studentenhuis. Met Herman Sandman schreef hij de succesvolle Inburgeringscursus Groningen, later gevolgd door de Wandelcursus Groningen. En hij deed en doet nog veel meer gedurende een doordeweekse dag.
Naked Lunch
Maandelijks schuift een bijzondere gast aan tafel bij Rense Sinkgraven voor een lunch en een goed gesprek. Wat is zijn favoriete kunst, welk boek raakt hem, welke muziek weet hem te ontroeren, wat is goede tv.
De Naked Lunch vindt plaats in de Groninger Forum Bibliotheek; locatie Oude Boteringestraat 18 en begint om 12.30 uur. De toegang is gratis. Eenvoudige lunch kost € 1,-
donderdag 26 maart 2015
Zondag: Wiener komt!
Komende zondag is Lodewijk Wiener (en Thomas Heerma van Voss) te gast bij Zondagschrijvers. Ik kijk er naar uit. Wiener is een groot stilist en een groot kenner van Koningswater.
Ik schreef dit gedicht over onze zwerftocht door Groningen (met de kanttekening dat ik met grote tegenzin Café De Minnaar vermeld omdat het een etablissement van laag allooi is, maar ja het gedicht is het gedicht, daar doe je niks aan).
Wieners winst
Hermans had geantwoord:
U kunt nog veel leren.
Later: Wiener is een talent.
Wij openen de nacht
in Het Paard van Troje.
Ménage à trois.
Een en een is drie.
Bezonken rood kleurt ons gesprek.
De man die schreef:
Ook ik ben een mens,
zij het met tegenzin,
spreekt warmer dan verwacht.
Hij peilt de diepte
van haar glas.
Spilsluizen.
Deemoedig buigen wij.
Burcht van Hermans,
hoekig als hij.
Café De Minnaar.
Hij? Ik? Wij?
Achter een gevel als ieder ander
- maar nu niet meer -
schaken wij - loom ligt ze vrouw te zijn.
De dame valt.
Wiener wint.
Ik schreef dit gedicht over onze zwerftocht door Groningen (met de kanttekening dat ik met grote tegenzin Café De Minnaar vermeld omdat het een etablissement van laag allooi is, maar ja het gedicht is het gedicht, daar doe je niks aan).
Wieners winst
Hermans had geantwoord:
U kunt nog veel leren.
Later: Wiener is een talent.
Wij openen de nacht
in Het Paard van Troje.
Ménage à trois.
Een en een is drie.
Bezonken rood kleurt ons gesprek.
De man die schreef:
Ook ik ben een mens,
zij het met tegenzin,
spreekt warmer dan verwacht.
Hij peilt de diepte
van haar glas.
Spilsluizen.
Deemoedig buigen wij.
Burcht van Hermans,
hoekig als hij.
Café De Minnaar.
Hij? Ik? Wij?
Achter een gevel als ieder ander
- maar nu niet meer -
schaken wij - loom ligt ze vrouw te zijn.
De dame valt.
Wiener wint.
L.H. Wiener © Annaleen Louwes
donderdag 19 maart 2015
Goethe!
Eckermann
Geachte heer Sinkgraven,
Helaas heeft dhr. Grunberg het te druk
om de uitnodiging aan te nemen.
Het spijt me niet anders te kunnen berichten.
Veel succes met uw werkzaamheden.
Hoogachtend, Johannes (assistent).
Geachte heer Sinkgraven,
Helaas heeft dhr. Grunberg het te druk
om de uitnodiging aan te nemen.
Het spijt me niet anders te kunnen berichten.
Veel succes met uw werkzaamheden.
Hoogachtend, Johannes (assistent).
dinsdag 17 maart 2015
woensdag 11 maart 2015
Toch Jaap Wagemaker?
Ben nog altijd op zoek naar de schepper van deze kunst. Zou het wellicht Jaap Wagemaker kunnen zijn? Ik zag een werk van hem wat mij hier aan deed denken. Wie weet het?
maandag 9 maart 2015
Harry ter Balkt overleden
Mij bereikte net het nieuws dat Harry ter Balkt is overleden, een enorm verlies voor de poëzie. Bij de laatste Dichters van Geluk deden Kasper Peters en ik nog een gedicht van Ter Balkt, ik deed een van mijn favoriete gedichten 'Elegie van de varkens' (uit: De gloeilampen de varkens, De Bezige Bij, 1972).
Elegie van de varkens
Er is zoiets droefs in de wijze ogen van varkens
dat zij wel profeten lijken voor de slachttijd.
(ik heb het niet erg op profeten en jij? Nee
meer houd ik van het klimop dat omhoog klimt)
Hun slagtand uitgerukt als zij op de lopende band
het moederlijf uittrekken, exodus heet Egypte,
de rode zee door van hun verlossing, stro tegemoet
en de messenrijke afgodsbeelden van de mens.
Soms staat er één, een oude beer onder de oude
boom van de kennis, oud uitstervend appelras,
doodstil en kijkt naar de wind op de horizon,
door inzicht blinder dan van nature bijna.
Bijna zie je, in de bruidsachtige herfstsluiers
in de lispelende wind, in de kruidigheid, de gedachte-
wolk op zijn topzware kop: gestreept rende ik, ever
eenmaal, en wat ben ik nu! O jammer van de getemde
varkens, zij zijn de dichters onder de dieren,
melancholiek en van weinig nut totdat aan de muur
afgebrand, hun speklaag openklapt als een elegie.
Tijdens de Zeuvendaagse, de Drentse veldtocht in het jaar 2007, schreef ik na het bezoek aan Zandpol, waar Ter Balkt ooit onderwijzer was geweest, dit korte verhaal.
Meneer Ter Balkt signeert
'Meneer Ter Balkt zou u dit willen signeren?' Ik overviel hem met dit verzoek, dat zag ik en had meteen spijt van mijn overhaaste actie. Altijd bang om het moment te missen. Verlegenheid maakte zich van mij meester. Ter Balkt mompelde dat hij nog erg onder de indruk was van zijn bezoek aan Zandpol en nam de bundel ter hand die hij moest signeren. Hij sloeg het boek open en begon al snel aandachtig te lezen alsof hij zelf ook benieuwd was naar wat er ging komen. Na de eerste gedichten begon hij wat te bladeren, bleef steken op een pagina, pakte zijn pen en zette er resoluut een kruis door. 'Da's niks,' sprak hij. Hij keek even voor zich en ging weer verder. Even later stopte hij opnieuw, hij bestudeerde het gedicht en schreef er een titel boven. Vervolgens plaatste hij het gedicht tussen aanhalingstekens. 'Zo'. Hij bladerde door tot hij bij een van de laatste pagina's was en staarde langdurig naar de bladzijde. 'Hier was volgens mij ook iets mee maar ik weet het niet meer precies,' bromde hij. Hij sloeg het boek dicht en gaf het aan mij terug. Ik aarzelde. 'Meneer Ter Balkt zou u er nog wat in willen zetten?' Hij pakte de bundel weer aan. Hij ging naar de titelpagina. 'Waar zijn we hier?' vroeg hij. Ik dacht na, waar waren we? Ik vroeg het mijn buurman. 'Gasselte, we zijn in Gasselte.' Hij schreef langzaam: 'Op een regenachtige dag in Gasselte,'. Hij stopte, staarde in de verte en schreef toen een stuk lager op de pagina 'Harry ter Balkt' en iets daaronder '29 september 2007'. Zijn pen ging terug naar de eerste regel 'Op een regenachtige dag in Gasselte,'. Hij krabde achter zijn oor. Zijn hand ging door het lange haar. Hij boog zich nog wat verder over het papier. 'Ik weet het niet meer,' zei hij ineens. Zijn lichaam kwam langzaam omhoog. Hij keek me bijna schuchter aan en glimlachte. 'Het is mooi zo,' zei ik.
Elegie van de varkens
Er is zoiets droefs in de wijze ogen van varkens
dat zij wel profeten lijken voor de slachttijd.
(ik heb het niet erg op profeten en jij? Nee
meer houd ik van het klimop dat omhoog klimt)
Hun slagtand uitgerukt als zij op de lopende band
het moederlijf uittrekken, exodus heet Egypte,
de rode zee door van hun verlossing, stro tegemoet
en de messenrijke afgodsbeelden van de mens.
Soms staat er één, een oude beer onder de oude
boom van de kennis, oud uitstervend appelras,
doodstil en kijkt naar de wind op de horizon,
door inzicht blinder dan van nature bijna.
Bijna zie je, in de bruidsachtige herfstsluiers
in de lispelende wind, in de kruidigheid, de gedachte-
wolk op zijn topzware kop: gestreept rende ik, ever
eenmaal, en wat ben ik nu! O jammer van de getemde
varkens, zij zijn de dichters onder de dieren,
melancholiek en van weinig nut totdat aan de muur
afgebrand, hun speklaag openklapt als een elegie.
Tijdens de Zeuvendaagse, de Drentse veldtocht in het jaar 2007, schreef ik na het bezoek aan Zandpol, waar Ter Balkt ooit onderwijzer was geweest, dit korte verhaal.
Meneer Ter Balkt signeert
'Meneer Ter Balkt zou u dit willen signeren?' Ik overviel hem met dit verzoek, dat zag ik en had meteen spijt van mijn overhaaste actie. Altijd bang om het moment te missen. Verlegenheid maakte zich van mij meester. Ter Balkt mompelde dat hij nog erg onder de indruk was van zijn bezoek aan Zandpol en nam de bundel ter hand die hij moest signeren. Hij sloeg het boek open en begon al snel aandachtig te lezen alsof hij zelf ook benieuwd was naar wat er ging komen. Na de eerste gedichten begon hij wat te bladeren, bleef steken op een pagina, pakte zijn pen en zette er resoluut een kruis door. 'Da's niks,' sprak hij. Hij keek even voor zich en ging weer verder. Even later stopte hij opnieuw, hij bestudeerde het gedicht en schreef er een titel boven. Vervolgens plaatste hij het gedicht tussen aanhalingstekens. 'Zo'. Hij bladerde door tot hij bij een van de laatste pagina's was en staarde langdurig naar de bladzijde. 'Hier was volgens mij ook iets mee maar ik weet het niet meer precies,' bromde hij. Hij sloeg het boek dicht en gaf het aan mij terug. Ik aarzelde. 'Meneer Ter Balkt zou u er nog wat in willen zetten?' Hij pakte de bundel weer aan. Hij ging naar de titelpagina. 'Waar zijn we hier?' vroeg hij. Ik dacht na, waar waren we? Ik vroeg het mijn buurman. 'Gasselte, we zijn in Gasselte.' Hij schreef langzaam: 'Op een regenachtige dag in Gasselte,'. Hij stopte, staarde in de verte en schreef toen een stuk lager op de pagina 'Harry ter Balkt' en iets daaronder '29 september 2007'. Zijn pen ging terug naar de eerste regel 'Op een regenachtige dag in Gasselte,'. Hij krabde achter zijn oor. Zijn hand ging door het lange haar. Hij boog zich nog wat verder over het papier. 'Ik weet het niet meer,' zei hij ineens. Zijn lichaam kwam langzaam omhoog. Hij keek me bijna schuchter aan en glimlachte. 'Het is mooi zo,' zei ik.
Ter Balkt in Zandpol © Joep van Ruiten
Abonneren op:
Posts (Atom)