De roman is rijk geschakeerd en fantasierijk. Wouter vertelde dat hij altijd al een soort fantasy-achtig boek had willen schrijven en dat het in de context van deze roman, naast alle realistische passages, prima werkte. De structuur van de roman had hij duidelijk in zijn hoofd maar het schrijven zelf ging voor een deel instinctief. Hierdoor leek het verhaal voor de schrijver af en toe ook een raadsel te zijn. Hij wist niet meer precies hoe dingen in hun werk waren gegaan. De surrealistische passages waren niet bewust surrealistisch. De jongen en zijn strijd met de snoek was geen verwijzing naar Hemingway. En Erik Kweksilber van Godert Walter probeerde slinks nog een link te leggen tussen het laatste boek van Sijens & Peppelenbos, Eeuwige trouw, en de roman van Wouter maar die wees Doeke resoluut van de hand: Wouters boek had veel meer diepgang. Had hij ook voorbeelden? vroeg Doeke. Wouter noemde Nabokov en Jeroen Brouwers. En de berg uit de roman heeft die niet iets weg van de berg in Beijum? Dat klopt! En daar eindigden wij mee want op het hoogtepunt moet je stoppen. Wel nog even naar de 3 Uiltjes geweest waar de Gerardus weer schuimde dat het een lieve lust was.
Wouter Godijn (foto Jan Glas)
Doeke Sijens
